Czas Bohaterów

Zaśmiała się perliście, dostrzegłszy fontannę i jabłonki. Nawet tu dostrzegała coś z rodzinnego miasta.. to dobrze. Cząstka domu na obcej ziemi.
Kobieta rozejrzała się zaciekawiona, spacerując sobie beztrosko pomiędzy straganami z biżuterią. Nie mogła ukryć, że to interesowało ją najbardziej.. no, poza bronią.

-R..ryby?
Zająknęła się nieco przy odpowiedzi, drapiąc się z zafrasowaniem po głowie. Nigdy za rybami nie przepadała (bo choć to ukrywała, to panicznie ich się bała), ale też odmówić mężczyźnie nie miała serca. Wyciągnęła drżącą dłoń ku podawanemu jej karpiowi, po czym przejechała pacami po jego obślizgłej powierzchni. Z trudem powstrzymała się od skrzywienia się z obrzydzenia. Nie dość, że mokre, to jeszcze miękkie.. zdawało jej się, że oko martwego zwierzęcia patrzy wprost na nią, jakby z wyrzutem, jakby..
Nagle kasztanowłosa odskoczyła do tyłu, przysłaniając usta i nos dłonią.
-Przepraszam..-wymamrotała i odeszła prędko w drugą stronę. Miała nadzieję, że kupiec nie wyrobi sobie o niej złego zdania. Ani że tutejsi mieszkańcy nie wezmą jej za nadętą władczynię Magiedegen.

Stojąc przy fontannie, łapała płytkie wdechy. Dziwne, że takie małe stworzonko potrafiło sprawić, że dostawała palpitacji serca. Kobieta zanurzyła dłoń w chłodnej wodzie i przemyła sobie twarz.

Kupiec podrapał się po głowie i odłożył karpia.
Nie wiedząc o co jej chodziło, wzruszył na to ramionami i zabrał się za dalsze zachwalanie swych " rybiątek "...
Przez Targ przemaszerował pochód ubranych w futrzane szaty mężczyzn, zapewne kapłanów Teatty. Kierowali się w stronę Ołtarza, za nimi zaś ciągnął szereg mieszkańców, zarówno elfów i krasnoludów, jak i orków i driad.
Po chwili ostatni czciciel zniknął za otchłanią drzew, a całe handlarskie towarzystwo wróciło do swych wrzasków.
Przypominali wręcz mewy, co chwilę podskakujące i skrzeczące na wszystko co zobaczą...

Spojrzała za maszerującym orszakiem i przechyliła delikatnie głowę w bok. Kapłani, ołtarz, modlitwy.. to nie dla niej. Bądź co bądź, ateistką była.

Tym razem głową pokiwała.
-Na pewno- uśmiechnęła się cieplej, jakby pewniej. Czuła się wszak dużo lepiej w porównaniu z tym, co było jeszcze parę minut temu.. wzdrygnęła się. Straszne te ryby, no.

Przysiadła obok niej, pochylając się do przodu i chowając twarz w dłoniach.
-Annien..- wyszeptała, jakby w zamyśleniu. Dawno jej nie widziała, Ryby ulubionej. Anielica uniosła wzrok, poruszając lekko czarnymi skrzydłami, zanurzonymi nieco w cudownie chłodnej wodzie. Kilka ciemnych jak noc piórek wypadło, by opaść delikatnie na ziemię. -Dawno jej nie widziałam, wiesz?- zadała dość retoryczne pytanie, unosząc głowę i patrząc w pogodne niebo.