Czas Bohaterów

Stanął w bramie.
Ogólny mrok tego miejsca, starał się jakby uciec przed kroczącym kapłanem.
Skąpany w uroczyte szaty, z torbą na ramieniu, obrał kurs-kościół.
Prawdopodobnie poświęcony bluźnierczemu kultowi przodków. Tak zwanym Pradawnym Potęgom.
Ghule, zombie czy zjawy... One nie uszły uwadze Archibalda. Kryły się za grobowcami i obserwowały anioła, chcąc go zaatakować.
Ale nie mogły. Nie pozwalał im Boski zakaz. Zakaz któremu nie mogły się oprzeć.
Stanął przed świątynią. Miał racje. Na odrzwiach wybite były symbole Potęg.
Pchnął wrota. Ukazała mu się świątynia nie różniąca się architekturą od świątyń Kemokita.
W środku, przykryty prześcieradłem był różany słup.
Symbol Kultu Kemokitiańskiego.
Odkrył go i klęknął przed ołtarzem.
Przemówił półgłosem zgięty w pół, jakgdyby obawiał sie gniewu Bogów, jak pokorny sługa.
-O mój Panie. O mój Boże... Racz pobłogosławić swego sługę, by teraz, pełen sił i twej łaski mógł tę świątynię oczyścić i poświęcić twemu imieniu w chwale Lauresa.
Powstał i podszedł do ołtarza.
Ułożyłna nim wyciągnięte z torby: świece, mszał, wodę święconą, którą wlał do misy, kropidło, oleje święte oraz misę z kadzidłem.
Pustą torbę, odrzucił w kąt.
Wziął łuczywo i podpalił kadzidła.
Wonny dym wzbił się w powietrze.
Archibald śpiewnie zaintonował wznosząc ręce.
-Niech mocą św. Rhlora, obecnego w tym płomieniu, ta świątynia napełni się mocą twojej dobroci oraz modlitwą twoich wiernych. Niech ten wonny dym przyniesie zachwyt twemu wszechobecnemu Obliczu, i przyniesie zgubę pogańskim bogom tu żyjącym. Racz panie swego sługę wysłuchać, a nie sprowadzań nań, wyroku potępienia.
Obszedł ołtarz z misą okadzając go. następnie odłożył kadzidło w róg ołtarza.
Ujął dzbanek z olejami.
Wylał trochę na środek kamiennego ołtarza i ręką rozsmarował cicho mówiąc.
-Niech przez oleje ustanawiające kapłanów, ten kamień uświęci się, by był gotów przygotować Ofiarę Zbawienia.
Następnie zamoczył kropidło w wodzie święconej i obchodząc wnętrze świątyni obkropił je mówiąc.
-Nich przez łaskę św. Samuela, który przez służbę Tobie został utopiony,łącząc się tym samym ze zbawczą wodą, ta świątynia uświęci się i odegna wszelkiego złego ducha. Niech mury tej świątyni zaprawione tą świętą wodą, stoją niewzrusznie aż do twego przyjścia.
Odłożył kropidło i odpalił wielką świecę od kadzideł.
Zaklęcia na nią nałożone sprawiały że ogień nie gasł, a świeca się nie topiła.
Włożył ją w odpowiednie miejsce różanego słupa.
Trzymając rękę na świecy zaśpiewał uroczyście.
-Raduj się, ziemio, opromieniona tak niezmiernym blaskiem,
a oświecona jasnością Króla wieków,
poczuj, że wolna jesteś od mroku, co świat okrywa!

Zdobny blaskiem takiej światłości, raduj się, Kościele święty, Matko nasza!
Ta zaś świątynia niechaj zabrzmi potężnym śpiewem całego ludu.

A zatem proszę was, bracia najmilsi, którzy stoicie tutaj, podziwiając jasność tego świętego płomienia,
byście razem ze mną wzywali miłosierdzia wszechmogącego Boga.
Niech Ten, który bez moich zasług raczył mnie uczynić swoim sługą, zechce mnie napełnić światłem swojej jasności i pozwoli godnie wyśpiewać pochwałę tej świecy.

W ten dzień pełen łaski,
przyjmij, Ojcze święty, ofiarę uwielbienia,
którą Ci składa Kościół święty,
uroczyście ofiarując przez ręce swoich sług tę świecę,
owoc pracy pszczelego roju.
Znamy już wymowę tej woskowej kolumny, którą na chwałę Boga zapalił jasny płomień.
Chociaż dzieli się on użyczając światła, nie doznaje jednak uszczerbku.
Żywi się bowiem strugami wosku, który dla utworzenia tej cennej pochodni
wydała pracowita pszczoła.

Po tym wszytskim, położył sie przed ołtarzem krzyżem, modląc się o wszeklkie dobro.

Podniósł się.
Widać było zmęczenie na jego twarzy.
Nie zauważając kobiety wszedł do konfesjonału.
Począł czekać, czytając książkę.

Popatrzył na nią doświadczonymi przez eony oczyma.
Uśmiechnął się.
Wrócił do czytania Pisma.
Mimo że był aniołem, serafinem, widać było spowodowane przez zmęczenie zmarszczki.
Zaczął przewracać strony chłonąc tekst.

Również się zaciekawiła całą tą sytuacją. Czegóż to tak Cesarzowa zabraniała kapłanowi? Zatrzymała się grzecznie przed krzyżem, nie wykonawszy jednak żadnego gestu, i podeszła bliżej, by dowiedzieć się czegoś więcej. Mimo iż starała się zachowywać jak najciszej, stuk wysokich obcasów odbijał się echem od ścian kościoła, zaś czarne pióra jej skrzydeł szeleściły tajemniczo.

Skrzyżowała dłonie na piersi, przekrzywiając lekko głowę w bok. Skrzywiła się mimowolnie, słysząc wyrażenie "posłaniec niebios". Tak jakoś dziwnie jej się to wszystko kojarzyło.. jednak prędko powróciła myślami do obecnego zajścia. Sprzeczka z powodu wierzeń. Tak, to chyba właśnie dlatego jest ateistką. Chociaż i tak do niej pretensje mają.. ech. I tak źle i tak niedobrze.

- Teatto, dlaczego ja zawsze muszę być rozjemcą? - zadał sobie pytanie Khitan, podkradając się do krzykaczy.
On to nawet lubi, jak się jakiś czarny, albo nawet zbyt biały charakterek spierze, ale teraz była sprawa ważniejsza.
- Ekhm. - kaszlnął, chcąc zwrócić na siebie uwagę - Witam szanownego Arcykapłona... Naczy Arcykapłana, no i najpiękniejsze damy Verleden i Affaire! - przywitał się elf, blednąc coraz bardziej z każdą chwilą - Rozumiem Cesarzową, ten stary kościół nie powinien być nawracany na twą wiarę, posłańcze.
Każdy z nas ma prawo do innej wiary, na przykład my, wyznawcy Teatty, interesujemy się waszą religią, lubimy o niej rozmawiać, nie czujemy do niej ni zagrożenia, ni wrogości. Tak samo wy, dzieci Kemokita, proszę was. Zadecydujmy - niech część świątyni zostanie wydzielona dla Cesarzowej, a część dla Arcykapłana. Tak zrównoważymy tę sytuację - wilk będzie syty, owca cała. - wygłosił swą przemowę Król Zwaardu, ocierając swe skronie chustą, niegdyś białą, teraz ściemniałą od potu...

Elf, coraz bardziej przypominający truposza, odpowiedział:
- Kościół Kemokita jest jedną z wielu wiar. Czemu więc, nie pozwolić im, na wybudowanie w Affaire świątyni? - zaproponował, starając się zachować na twarzy coś, co przypominało uśmiech - Rozumiem iż Cesarzowa także pragnie miejsca dla swej wiary, jednak i oni na takowe miejsce zasługują. - Khitan nabrał w końcu zdrowych barw...