Czas Bohaterów

Wódz Klanów, czy jak kto woli, Król, stanął przed Gospodą.
Z trudem stłumił śmiech, gdy zauważył szyld.
Krasnoluda na nim wymalowano, z czapeczką z pomponikiem, dużymi papciami i gąsiorkiem w dłoni.
Chyba tylko krasnolud by się nie roześmiał na ten widok.
Zajrzał, lekko uchylając " wrota do królestwa trunków " ( jak głosił napis na szyldzie ).
Gdy tylko elf dostrzegł krasnoluda, podszedł, a może pokłusował ku niemu.
- Witaj, zacny krasnalu. - rzekł, nie przestając się uśmiechać...

- Psiakrew! - zaklął Khitan w myślach - Jeszcze jeden ukłon i sfiksuję.
Elf spojrzał łakomie na beczułki wina z Zachodniego Pogranicza.
- Moja droga, jeśli znajdzie się czas, mi także przynieś kufel! - zawołał za uwijającą się dziewczyną.
Blondynka spojrzała na niego pełnymi oburzenia oczyskami i...
Szary Liść dostał z taką siłą w policzek, że aż mu w czaszce zagrzmiało.
- Ja, jeżeli jeszcze nie wiesz, jestem Khitan Szary Liść. - odrzekł krasnoludowi - A może Potężny Liść? - dodał po chwilce, parskając śmiechem...

Choć karczmy owej, odpowiedniej dla Cesarzowej nazwać nie można było, ta przybyła i tutaj.
- Druidzki wywar z ziół halucynogennych, proszę.
Rzuciła do czarnowłosej. Miała na sobie długi czarny płaszcz i głębokim kapturem. U nóg pałętał się jej kociak, na ramieniu siedział sokół.

Krasnolud spojrzał ze zdziwieniem na Szarego Liścia.
- Wysłałem żem zgłoszenie, wyślałem że mnie nie wybiorą. - starł z brody pozostałą pianę, po czym szmatę nasączoną płynem wyrzucił przez okno.
- A tyś skąd wiedział, że kandyduje na to stanowisko, Szarawy Liściu? - zapytał tym razem niezbyt przyjemnie. Przez kaptur Cesarzowej znowu jej nie rozpoznał.

Ostatnio edytowany przez Gerard Grzmot (2009-05-04 20:21:28)

- Wieści szybko się roznoszą, mocium artysto. - zauważył ponuro elf - Zwłaszcza wśród tych, którzy muszą je wysłuchiwać. - rzekł Khitan, patrząc na Cesarzową. Bystrooki elf błyskawicznie przewertował ją wzrokiem i spojrzał na krasnoluda.
- A Szarawym racz mnie nie nazywać, mocium krasnalu. - mruknął na zakończenie. Może i był spokojny, przyjacielski, gadatliwy, otwarty na riposty.
Ale obrażenie jego klanu? Nie, coś takiego to już za dużo jak na Królewską dumę...

- Wybacz, sir, jeżeli me określenie Cię uraziło. - rzekł z lekkim strachem. Skoro to król to trzeba uważać, inaczej loch byłby niczym strzała z łuku.
- Cieszę się, że zostałem na tę posadę wybrany. - dodał po chwili z uśmiechem. Dopił do końca kufel, uważając, by ponownie nie ubrudzić swej brody, po czym powiedział do Króla Zwaardu.
- Wybacz, mocium Panie, lecz obowiązki o których właśnie się dowiedziałem, mnie wzywają. - to rzekłszy oddał kufel brunetce, cmoknął ją w policzek w podzięce, po czym wyszedł.

Usatysfakcjonowana wynikiem rozmowy zapłaciła.
- Do widzenia.
I jak zwykle zniknęła.