Czas Bohaterów

Archibald odchrząknął.
-Wyznajcie tu co chcecie. Jednak każdy gest wykonany w tej świątyni, poświęcony innym bogom będzie bluźnierczy i nie pozostanie bez odezwy Jedynej Prawdziwej Wiary. Niewiem czym zraziła się Pani na Magiedegen do bogów i co spowodowało że zapomniałą o swoich stwórcach.
Wstał z konfesjonału.
-Żegnam ciebie Eithel. I was pozostali.
Powiedział i zniknął.

Elf zniósł to jeszcze gorzej.
Blady jak kostucha, wymaszerował z kościoła.
Miał straszną ochotę nabluzgać na Arcykapłana, jednak w świętym miejscu tego nie zrobi...

Kobieta, do której dopiero dotarło to, co Arcykapłan powiedział, zacisnęła dłonie w pięści tak mocno, aż knykcie jej pobielały. Źrenice zielononiebieskich oczu rozszerzyły się nienaturalnie, sprawiając iż tęczówka stała się jeno cieniutką obrączką na ich obramowaniu. Anielica bardzo nie lubiła, jak jej się wytykało to, że jest ateistką mimo tego, że z nieba przybyła. Bardzo nie lubiła, jak się jej przypominało o jej stwórcach i, co się z tym wiąże, niewyobrażalnym bólem wiążącym się ze strąceniem na ziemię.
-Pani na Magiedegen w cale nie zraziła się do bogów- wycedziła przez zęby, kipiąc aż ze złości, mimo iż Archibalda nie było już nigdzie w zasięgu wzroku- tylko wolała o nich zapomnieć, by uniknąć bólu wspomnień.
To powiedziawszy, odwróciła się na pięcie i wymaszerowała z Kościoła, mieląc pod nosem najbrzydszą wiązankę przekleństw, jaką tylko pamiętała. Sama się sobie dziwiła, bo przecież nikt od bardzo dawna nie wyprowadził ją z równowagi do tego stopnia. Wszak łagodną kobietą była. A tu patrzcie: idzie, zła jak osa, miażdżąc spojrzeniem każdego na swej drodze..

Zjawiła się i niezbyt zadowolona spojrzała na ruiny...
Zaczęła szeptać pradawne, potężne zaklęcia.
po chwili pojawił się nowy kościół pradawnych potęg.
Zadowolona.
- I tak ma być...
Poszła do kościoła pomodlić się do bogów.
Stanęła przed ołtarzem, uklękła i zaczyna modlitwę.

- Każdy ma prawo do własnej wiary, a twa wcale nie musi być tą prawdziwą.
Klęknęła pod krzyżem i zaczęła się modlić.

Usiadła w jednej z ławek.
Jej twarz nie wyrażała żadnych uczuć.
Zamyślona.